@B-Town Koop een blauw vinkje en verander een criticus

MUMBAI, (IANEN) – Er is een eigenaardig probleem waarmee filmmakers worden geconfronteerd. Het systeem dat ze in het leven hebben geroepen om in hun voordeel te gebruiken, heeft nu een averechts effect op hen.

Het kopen van influencers op sociale media lijkt zo’n grote impact op hen te hebben gehad dat sommige filmmakers zich genoodzaakt zagen gerechtelijke tussenkomst te zoeken.

Er was een tijd dat zowel filmmakers als filmsterren invloed uitoefenden op filmcritici.

De critici werden door sommigen gevolgd omdat hun standpunten en recensies in de gedrukte media beschikbaar waren. De meningen van ‘handelsanalisten’ waren alleen verkrijgbaar bij gespecialiseerde tijdschriften waarop alleen de vakmensen zich abonneerden.

Er was een systeem waarbij een film een ​​paar dagen vóór de bioscoopuitgave tijdens een speciale preview aan de critici werd vertoond. Dat was een voorrecht, maar de makers gingen nog een stap verder, want hun PR-mensen gaven wat in de handel bekend stond als de ‘lifafa’ (envelop) met contant geld door aan de critici.

Sommigen accepteerden deze enveloppen niet; anderen met een geweten probeerden een evenwichtige recensie te schrijven, zelfs nadat ze de aansporing hadden aanvaard.

Dit was een nutteloze exercitie omdat bijna alle gedrukte media een zeer beperkt lezerspubliek hadden en niemand in de kijkersmassa zich om recensies leek te bekommeren. Wat werkte was mond-tot-mondreclame: de publieke opinie.

Toen de productiehuizen van het bedrijfsleven arriveerden, veranderde alles wat met filmmaken te maken had, in het maken van deals. De critici werden buitenspel gezet en er werden deals gesloten met mediahuizen.

Eerder hadden de media gerenommeerde filmcritici; Of mensen hen nu volgden of niet, ze deden hun werk ijverig. Hun opvattingen waren immers persoonlijk. De ene criticus kan een film prijzen, de ander niet.

Toch bleef het een feit dat de meeste mensen geen recensies lazen en in het beste geval de laatste paar regels lazen die de mening van de recensent samenvatten.

Dus begonnen de media een film met sterren te beoordelen. Je hoefde de recensie niet te lezen; je hoefde alleen maar te kijken naar het aantal sterren dat een film kreeg.

In het nieuwe geheel werden deals gesloten tussen de filmpromotoren van de bedrijfsfilms en de media. Hoe slecht of slecht een film ook is, het minimumaantal sterren dat aan een film kan worden toegekend, bedraagt ​​nooit minder dan drie.

Hoewel de productiehuizen van het bedrijfsleven niet wilden dat hun films versleten raakten en blij waren met de deal van minimaal drie sterren, was hetzelfde voor de filmsterren niet genoeg.

De filmsterren wilden vijf sterren voor hun films. Ze begonnen sommige critici rechtstreeks te cultiveren. En hiermee begon aan het systeem van recensies en sterren een prijskaartje te hangen.

Vijf lakh roepies was de bovengrens. Maar liefst Rs 5 lakh voor vier tot vijf sterren, afhankelijk van bepaalde factoren. In sommige gevallen maakte zelfs het mediamanagement deel uit van de deal.

Omdat de budgetten voor filmproductie waren verschoven naar crores van lakhs, was Rs 5 lakh om een ​​goed woord over je film te lezen goed voor een ster. Het was een deal waar beide partijen blij mee waren, zowel de filmmensen als de critici.

Met de komst van het World Wide Web werden de recensies onderdeel van verschillende portalen. Ze werden belangrijker omdat de recensies onmiddellijk verschenen zodra de eerste vertoning van de film voorbij was. Berichten in de gedrukte media werden secundair. Toch heeft niet iedereen toegang tot het internet.

De combinatie van sociale media, smartphones en betaalbare telefoondata volgde.

Zoals hun gewoonte is, dachten filmmakers, sterren en andere betrokkenen niets van dit nieuwe systeem. Steekpenningen werken overal en er was geen reden waarom dit niet op sociale media zou gebeuren. Ze begonnen met degenen met een handelspapierachtergrond. Een goede recensie en productiehuis-ingerichte box office-cijfers leverden deze handelsexperts bedragen op van Rs 25.000 tot 35.000 per positieve post.

Wat er nu is gebeurd, is dat elk handvat op sociale media is veranderd in een expert op het gebied van filmhandel. Het enige dat u nodig heeft, is een blauw vinkje kopen dat Rs 600 per maand kost en u wordt een geverifieerde criticus, uw opmerkingen tellen!

Nu hoef je alleen maar opgemerkt te worden door de mensen die Rs 35.000 betalen aan blauwe vinkjes. Je bekijkt dus een film met enkele gedetailleerde observaties. Het duurt niet lang voordat de betrokken filmmensen je benaderen en kalmeren. Uw Rs 600 per maand begint duizenden voor u te verdienen.

Er lijken steeds meer blauwe vinkjes op te duiken bij het plaatsen van weergaven op films. Het idee is om negatieve berichten te schrijven, zodat je in de PR van elke filmmaker op de loonlijst terechtkomt en wordt toegevoegd aan de lijst met beïnvloeders!

Dezelfde filmmakers en sterren die deze zelfbenoemde filmcritici en/of analisten hebben voortgebracht, voelen zich nu gevangen. Hoeveel blauwe teken kun je voeren?

Zoals de zaken er nu voor staan, is de filmbroederschap, die deze Frankensteins heeft opgericht, begonnen met communiceren met managers van sociale media en hen vroeg om video’s en berichten te verwijderen die hun films ondermijnen. Sommige van deze critici plaatsen zelfs uitgebreide video’s op YouTube waarin een film wordt weergegeven.

Onlangs moest producer Vashu Bhagnani naar sociale media schrijven om een ​​bepaalde post met betrekking tot zijn nieuwste film, ‘Bade Miyan Chote Miyan’, in te trekken, omdat de post de auteursrechtregels had geschonden door de posters van de film te gebruiken.

Het is iets anders dat deze posters en ander dergelijk materiaal door niemand minder dan het productiehuis worden aangeleverd in afwachting van enkele positieve reacties.

In het Zuiden, vooral in Kerala, heeft de kwestie zelfs de rechtbank bereikt. De kwestie ging opnieuw over ongeautoriseerde mensen die een film afspeelden. De filmmakers voerden aan dat dit neerkwam op chantage.

Juridisch gezien is er geen wet die iemand ervan weerhoudt zijn of haar mening te posten zodra een film zich in het publieke domein bevindt. Het enige dat de rechtbank kon doen, was suggereren dat dergelijke socialemediakanalen zich onthouden van commentaar op een nieuwe release tot 48 uur na de bioscooprelease. Ook constateerde de rechtbank dat er negatieve recensies werden geplaatst door degenen aan wie de makers niet wilden betalen!