Filmrecensie: Gedurfd, gedurfd ‘I Saw the TV Glow’ onderzoekt fandom, identiteit en de manier waarop we ons herinneren | Hollywood

De schoolgymnastiek. De tribunes van het voetbalveld. De bioscoop, de fastfood-drive-thru, de rustige, met bladeren bedekte straat waar je vriend woont.

Iets aan de details en helderheid waarmee Jane Schoenbrun de buitenwijken van de jaren 90 oproept in ‘I Saw the TV Glow’ doet je herinneren dat je daar opgroeide – zelfs als je dat niet deed.

Maar dat is het probleem met geheugen, nietwaar? Het kan vertekenend zijn.

En dat is wat Schoenbrun, een opwindende filmmaker die pas bezig is met hun tweede project, duidelijk maakt in dit verhaal dat zich concentreert op die angstige schooljaren waarin je probeert erbij te horen, of alleen maar beseft dat je dat niet doet – vooral en intenser, als je bent queer of trans en weet het nog niet helemaal.

Schoenbrun heeft gesproken over hun eigen jeugd in de voorsteden in de jaren negentig, waarbij ze zich anders voelden, maar niet helemaal begrepen waarom, totdat ze jaren later aan hun eigen transitie begonnen. Het achtergrondverhaal van Schoenbruns eigen ervaring is niet essentieel voor het waarderen van hun film, maar voegt zeker ontroering toe aan sommige scènes – vooral een waarin de hoofdpersoon, Owen, de verwarring beschrijft die hij over zichzelf voelt. Er is iets mis met hem, weet hij, ook al willen zijn ouders het niet zeggen. Hij heeft het gevoel dat iemand zijn ingewanden heeft uitgegraven.

Op dezelfde manier hoef je geen liefhebber te zijn van kabeltelevisie uit de jaren 90 – vooral van “Buffy the Vampire Slayer”, waar Schoenbrun zo van hield – om de grote rol te begrijpen die fandom speelt in het emotionele leven van Owen en zijn nieuwe vriend Maddy. Als je een grote fan was van een programma dat werd uitgezonden vóór het streamingtijdperk, zul je instinctief begrijpen hoe die intense verbinding tot vervormde herinneringen kan leiden: kijk hem vandaag nog en wat eng voelde, is nu dwaas. Wat kunst leek, is een goedkope puinhoop.

Maar we herinneren ons wat we ons herinneren met een reden, zegt Schoenbrun, in een film die op emotioneel vlak het duidelijkst slaagt, als de plot uiteindelijk een beetje warrig aanvoelt.

We ontmoeten Owen uit de middelbare school voor het eerst op de verkiezingsdag van 1996. Owens moeder neemt hem mee naar het stemhokje op de middelbare school. Maar Owen is in iets anders geïnteresseerd: de oudere student Maddy, die een stoere gothic-stijl uitstraalt, die een boek met afleveringen leest van ‘The Pink Opaque’, een horror-achtige serie op de kabel. Owen heeft de advertenties gezien, maar de show wordt uitgezonden na zijn bedtijd: op zaterdagavond om 10.30 uur, net voordat het Young Adult Network overschakelt op herhalingen.

Maddy zit in groep 9; de kloof van twee jaar voelt enorm. Maar ze wil graag een band opbouwen tijdens de show. De volgende zaterdag vraagt ​​Owen zijn moeder of hij bij een mannelijke vriend mag slapen, maar begeeft zich naar Maddy’s kelder. Zo begint een diepe verbinding met de show die twee meisjes volgt die elkaar ontmoeten in een slaapkamp en leren dat ze verbinding maken op een oud psychisch vlak. Ze verenigen zich om elke week een nieuw monster te vernietigen, monsters geregeerd door een kwaadaardige Man in the Moon genaamd Mr. Melancholy.

Meneer Melancholy wil Isabel en Tara in de Middernachtwereld in de val lokken, en dat ene weetje leidt tot een komische opluchting: ‘Dit is niet de Middernachtwereld’, roept Owen op een gegeven moment tegen Maddy uit. “Het zijn maar de buitenwijken!”

Maar we lopen op de zaken vooruit. Twee jaar gaan voorbij en Maddy laat Owen VHS-banden van “The Pink Opaque” achter in de donkere kamer van de school, voorzien van aantekeningen met observaties. Maar hij heeft het zaterdag om 10.30 uur nog steeds niet kunnen zien. Vraagt ​​zijn strenge vader: “Is dat niet een show voor meisjes?” Zijn ouders wijzen zijn verzoek om laat op te blijven af.

Dus Owen plant nog een stealth-slaapfeestje. Ze kijken samen en Maddy huilt. Ze vertelt dan Owen dat ze de stad verlaat. Hij twijfelt of hij zich bij haar zal voegen. Jaren gaan voorbij en uiteindelijk wordt “The Pink Opaque” geannuleerd.

Weet je nog dat je banden, albums en dat soort dingen kon aanraken en verzamelen? Op de een of andere manier leek dat meer een concrete relatie met de cultuur die we consumeren dan het equivalent daarvan vandaag de dag. Je hoeft tegenwoordig niet meer bang te zijn dat je een programma verkeerd herinnert: je kunt het altijd wel ergens terugvinden. Maar je hebt niet het gevoel dat je het ‘bezit’, net zomin als dat je een nummer op Spotify ‘bezit’.

Schoenbrun erkent dit wanneer ze een volwassen Owen laten zien die later zijn geliefde show op streaming opnieuw bekijkt en zich, met verdriet en zelfs schaamte, realiseert dat niets is wat het leek.

Maar de betekenis van de show heeft een veel diepere betekenis. We houden allemaal van een goed ontsnappingsverhaal naar een andere wereld – het is iets dat we koesteren vanaf onze kindertijd. Maar hier, in de buitenwijken van de jaren negentig, wordt het tv-scherm niet alleen een poort naar een escapistische wereld, maar ook, op een ander niveau, naar het tegenovergestelde: een nieuwe realiteit die helemaal niet nep is, een wereld waarin Owen zichzelf kan zijn. Het zelf kent hij misschien nog niet echt.

Schoenbrun maakte hun eerste film, ‘We gaan allemaal naar de Wereldtentoonstelling’, met, in hun eigen woorden, ‘12 mensen in het bos.’ Nu wordt hun film geproduceerd door Emma Stone en uitgebracht door boetiek-indiestudio A24. Het is een heel andere wereld voor hen – en een essentiële nieuwe filmstem die we allemaal kunnen volgen.

“I Saw the TV Glow”, een A24-uitgave, is door de Motion Picture Association beoordeeld met PG-13 “vanwege gewelddadige inhoud, seksueel materiaal, thematische elementen en roken door tieners.” Speelduur: 100 minuten. Drie van de vier sterren .

Dit artikel is zonder tekstwijzigingen gegenereerd op basis van een geautomatiseerde feed van een persbureau.